Blues Brothers (NL)

Sevilla, 17 Oktober 1987 (Dutch version)

De 2^e dag van mijn bezoek aan het wilde westen van Zuid Spanje waren Alberto en ik op weg naar een dealer van het merk car audio welke we vertegenwoordigden. Deze had zijn rekening al een tijd niet betaald. Ik was even in gedachten verzonken. Alberto is een robuuste kerel, een boomlange en brede vent met een zangerige slepende stem typisch voor de streek. Ik ben niet klein van stuk maar om Alberto kan echt niemand heen. Ik was de dag ervoor vanuit Barcelona overgevlogen naar het vliegveld van Malaga. Tenminste, wat daar dan voor door moest gaan. Een klein geasfalteerd landingsbaantje, net lang genoeg om een Boeing 737 op tijd tot stoppen te krijgen voordat je het gras inrolt. Alberto wachtte me op en begroette me zoals vanouds, joviaal en hartelijk. We zouden 3 dagen rondcrossen met zijn grote zwarte Audi om zoveel mogelijk wanbetalers te wijzen op het feit dat de rekeningen betaald moesten worden. Ik verheugde me op het weerzien met Alberto, zijn jovialiteit en levensvreugde kende geen grenzen. “Hey Nick, kom we gaan eerst maar eens wat doen om de inwendige mens te bevredigen” en nam me mee naar een tent waar ze “chipirones” – gefrituurde inktvis – serveerden. Na een dagje Malaga en Marbella reden we naar Sevilla waar we overnachtten in een hotel.

Ik keek op. Intussen naderden we het bergdorpje waar we Alejandro gingen bezoeken. Alberto en ik zaten allebei strak in het pak, stropdas voor zoals de etiquette van de onderneming waarvoor we werkzaam waren vereiste. Vanwege de felle zon, de zonnebril op. Het was medio oktober maar nog altijd bloedheet. De zinderende hitte speelde mij in ieder geval behoorlijk parten. We reden het dorpje binnen. Langzaam, want er was geen geasfalteerde weg maar een slingerende zandweg en vanuit het dal naar dit dorpje was deze weg de enige mogelijkheid om er te komen. Ik waande mij ergens in “the wild west” van de 19^e eeuw. Het leek of de tijd hier had stilgestaan. We reden voorbij een bakkerij, een hoefsmid en enkele kruidenierszaakjes. Dan op een hoek zag ik de winkel met de auto radio’s. De ingang bestond uit 2 klapdeuren zoals je die wellicht kent van de saloons. De dorpsbewoners was het niet ontgaan dat die grote zwarte auto met die stropdassen en zonnebrillen erin, aankwamen. Het hele dorp liep uit. We stapten uit de auto en waren meteen omringd door de bewoners van het dorp. Alberto en ik keken elkaar aan strekten onze benen en we liepen met langzame pas naar die saloondeuren. Alberto duwde ze open en we gingen naar binnen. De dorpsbewoners bleven achter maar keken over die deuren en door de ramen naar binnen in afwachting van wat er daarbinnen zich ging afspelen.  Alberto zette de toon en begon op zijn typisch zangerige Sevillaanse accent. “Hey Alejandro ik heb hier de finance man van onze company uit Barcelona bij me” en vervolgde meteen met “en hij is niet zo coulant als ik als het op betalen aankomt” en vervolgde  “bij jou loopt het nu echt de spuigaten uit”. Door deze toonzetting kreeg ik meteen de schrik in de benen want Alejandro inspireerde mij totaal geen vertrouwen door zijn gure gelaatsuitdrukking en het feit dat het hele dorp achter ons mee zat te kijken en te luisteren. Alejandro sputterde dat hij wat tegenslagen had gehad met de import-export van Duitse autos en dat hij daarom nog niet betaald had. Vervolgens sloeg mij echt de schrik om het hart want meteen daarop greep Alejandro  met een snelle beweging van zijn linkerhand onder de toonbank –  ik dacht echt dat hij met een soort schrootbuks tevoorschijn zou komen en ons ouderwets vol lood zou pompen – ik keek op dat cruciale moment ook vanuit mijn ooghoeken naar Alberto en ook hij leek te schrikken – maar gelukkig bleek het een fles whisky te zijn. Met een klap zette Alejandro de fles op de toonbank en haalde 3 glazen. We ontspanden maar hemel, het was echt een bloedstollend moment. We hebben toen maar enkele whiskies met Alejandro achterovergeslagen en over een paar nietszeggende onderwerpen gepraat maar wel daarna, achteruitlopend naar de klapdeuren zeggend naar Alejandro dat we binnenkort weer contact zouden opnemen. De dorpsbewoners weken terug toen we naar buiten liepen. We konden instappen en wegrijden. Ik slaakte een zucht